کد مطلب:322952 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:255
ادعای الوهیت میرزا حسین علی بهاء
میرزا حسین علی پا را فراتر می گذارد، خدای یگانه را انكار می كند و خود را معبود یگانه ی مورد پرستش دیگران قرار می دهد:
- میرزا حسین علی می نویسد:
بشنو آنچه كه وحی می شود از محل بلا بر سرزمین رنج و سختی (زندان عكا)...
انه لا اله الا أنا المسجون الفرید. [1] .
ترجمه: به درستی كه نیست خدایی، جز من زندانی تنها.
عبدالبهاء میرزا حسین علی را «هویت ذات واحدیت وجود»، یعنی حقیقت ذات یكتای پروردگار معرفی كرده و سپس اضافه می كند كه این مطلب هیچ تفسیر و تأویل ندارد. [2] .
- اشراق خاوری، مبلغ مشهور بهاییان پس از استدلال بر خاتمیت پیامبر اسلام، بیان می كند كه مقام میرزا حسین علی «ظهور الله» است. [3] .
- همین مبلغ بهائی در عظمت شب و روز تولد میرزا
حسین علی یعنی شب دوم محرم سال 1233 هجری قمری قلم فرسایی نموده و می نویسد: فیه ولد من لم یلد و لم یولد. [4] .
ترجمه: در آن (شب) زاییده شد كسی كه هرگز نمی زاید و زاییده نمی شود!
- احمد یزدانی نیز القاب كفرآمیزی را به میرزا حسین علی نسبت می دهد. از جمله:
جمال قدم، مالك الوجود، مبعث الرسل، أب سماوی، ملك یوم الدین، مكلم الطور. [5] .
- پذیرش خدایی میرزا حسین علی از نظر بهائیان:
قبله ی ما بهائیان، قبر میرزا حسینعلی است در شهر عكا كه در وقت نماز خواندن، باید رو به قبر میرزا حسینعلی بایستیم و در قلب متوجه جمال قدم (میرزا حسینعلی) باشیم... زیرا مناجات و راز و نیاز ما با اوست و شنونده ای جز او نیست و اجابت كننده ای غیر او نه! [6] .
و موارد بسیار دیگری كه سراسر كفر و شرك است. باید توجه داشت كه مبلغان بهائی در هنگام بحث و مناظره قادر به جواب گویی نسبت به این مطالب كفرآمیز نیستند، لذا به عرفان بافی
می پردازند و برای میرزا حسینعلی مقامی بالاتر از مقام نبوت قایل می شوند؛ در حالی كه میرزا حسین علی خود معترف است كه:
هرگز مظهری اكبر از انبیاء نبوده. [7] .
قدری تفكر نما مع آنكه منتهی رتبه تكمیل هیاكل بشریه برتبه نبوت است و اكثر این رتبه بلند اعلی را محال دانسته اند. [8] .
نتیجه: بالاترین مقام الاهی بشر، به اقرار میرزا حسین علی نبوت و رسالت است. بنابراین معتقد شدن مقام مظهر الاهی و تجلی خدا و یا مظهر تجلی برای وی، همه بی اساس و پوچ می باشد. در بحث خاتمیت نیز مستدل گشت كه مقام رسالت و نبوت به حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم خاتمه و پایان پذیرفت.
- میرزا حسین علی می نویسد:
بشنو آنچه كه وحی می شود از محل بلا بر سرزمین رنج و سختی (زندان عكا)...
انه لا اله الا أنا المسجون الفرید. [1] .
ترجمه: به درستی كه نیست خدایی، جز من زندانی تنها.
عبدالبهاء میرزا حسین علی را «هویت ذات واحدیت وجود»، یعنی حقیقت ذات یكتای پروردگار معرفی كرده و سپس اضافه می كند كه این مطلب هیچ تفسیر و تأویل ندارد. [2] .
- اشراق خاوری، مبلغ مشهور بهاییان پس از استدلال بر خاتمیت پیامبر اسلام، بیان می كند كه مقام میرزا حسین علی «ظهور الله» است. [3] .
- همین مبلغ بهائی در عظمت شب و روز تولد میرزا
حسین علی یعنی شب دوم محرم سال 1233 هجری قمری قلم فرسایی نموده و می نویسد: فیه ولد من لم یلد و لم یولد. [4] .
ترجمه: در آن (شب) زاییده شد كسی كه هرگز نمی زاید و زاییده نمی شود!
- احمد یزدانی نیز القاب كفرآمیزی را به میرزا حسین علی نسبت می دهد. از جمله:
جمال قدم، مالك الوجود، مبعث الرسل، أب سماوی، ملك یوم الدین، مكلم الطور. [5] .
- پذیرش خدایی میرزا حسین علی از نظر بهائیان:
قبله ی ما بهائیان، قبر میرزا حسینعلی است در شهر عكا كه در وقت نماز خواندن، باید رو به قبر میرزا حسینعلی بایستیم و در قلب متوجه جمال قدم (میرزا حسینعلی) باشیم... زیرا مناجات و راز و نیاز ما با اوست و شنونده ای جز او نیست و اجابت كننده ای غیر او نه! [6] .
و موارد بسیار دیگری كه سراسر كفر و شرك است. باید توجه داشت كه مبلغان بهائی در هنگام بحث و مناظره قادر به جواب گویی نسبت به این مطالب كفرآمیز نیستند، لذا به عرفان بافی
می پردازند و برای میرزا حسینعلی مقامی بالاتر از مقام نبوت قایل می شوند؛ در حالی كه میرزا حسین علی خود معترف است كه:
هرگز مظهری اكبر از انبیاء نبوده. [7] .
قدری تفكر نما مع آنكه منتهی رتبه تكمیل هیاكل بشریه برتبه نبوت است و اكثر این رتبه بلند اعلی را محال دانسته اند. [8] .
نتیجه: بالاترین مقام الاهی بشر، به اقرار میرزا حسین علی نبوت و رسالت است. بنابراین معتقد شدن مقام مظهر الاهی و تجلی خدا و یا مظهر تجلی برای وی، همه بی اساس و پوچ می باشد. در بحث خاتمیت نیز مستدل گشت كه مقام رسالت و نبوت به حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم خاتمه و پایان پذیرفت.
[1] ميرزا حسين علي نوري: مبين / 286، چاپ قديم؛ و مبين / 229، چاپ جديد.
[2] تاريخ صدرالصدور / 207، از قول عبدالبهاء.
[3] رحيق مختوم 1 / 78.
[4] عبدالحميد اشراق خاوري: ايام تسعه / 25.
[5] احمد يزداني: نظر اجمالي در ديانت بهائي / 72.
[6] محمد قايني: دروس الديانة / 19.
[7] ميرزا حسين علي نوري: ايقان / 159.
[8] ميرزا حسين علي نوري: بديع / 119.